Trybunał Sprawiedliwości UE zdecyduje o zasadach rozliczania kredytów oprocentowanych wskaźnikiem Wibor

11 września 2025 r. Rzecznik Generalna Trybunału Sprawiedliwości UE wskazała w treści wydanej opinii, że konsumenci mogą domagać się unieważnienia umowy kredytowej opartej na WIBOR, jeśli sąd stwierdzi, że bank niewystarczająco poinformował klienta o konsekwencjach udzielonego kredytu. Kluczowa jest więc ocena, czy obowiązki informacyjne zostały spełnione w sposób pozwalający konsumentowi zrozumieć ryzyko i warunki finansowania.

Na co czekają kredytobiorcy i banki?

Obecnie zarówno klienci, jak i sądy, czekają na wyrok TSUE. Jeżeli Trybunał podzieli argumenty przedstawione w opinii, można spodziewać się zwiększonej liczby spraw o unieważnienie umów kredytowych opartych na WIBOR. Jednocześnie podkreśla się, że ewentualne rozstrzygnięcia nie muszą wywołać „przewrotu” analogicznego do sporów dotyczących kredytów frankowych, ponieważ konstrukcja tych umów jest inna.

Gdzie przebiega linia sporu?

Potencjalne postępowania nie będą koncentrować się na samej metodzie ustalania WIBOR, lecz na tym, jakie informacje przekazano klientowi przed zawarciem umowy. Badane będzie w szczególności, czy konsument mógł oszacować całkowity koszt kredytu, czy świadomie zaakceptował ryzyko zmiennego oprocentowania oraz czy zawarłby umowę tej treści, gdyby była indywidualnie negocjowana, a nie narzucona w standardowym wzorcu.

Co mówią instytucje?

Zwraca się uwagę, że jeżeli stanowisko Rzecznik Generalnej TSUE zostanie utrzymane przez Trybunał, skala sporów sądowych może wzrosnąć. Jednocześnie podnosi się, że różnice konstrukcyjne między sporami frankowymi a umowami opartymi o WIBOR ograniczają prawdopodobieństwo identycznych skutków dla rynku.

Czym jest WIBOR i jak się zmienia?

WIBOR to wskaźnik wykorzystywany do ustalania oprocentowania kredytów i lokat o zmiennym oprocentowaniu, występujący m.in. w wariantach 1M, 3M i 6M. W związku z reformą rynku finansowego wskaźnik WIBOR jest stopniowo wycofywany i zastępowany najpierw przez POLSTR, a następnie przez WIRON. Zmiany te nie uchylają jednak znaczenia oceny, czy przy zawieraniu danej umowy bank rzetelnie poinformował o konsekwencjach finansowych.

Co może zrobić kredytobiorca?

W centrum uwagi pozostaje obowiązek informacyjny banku: to on może przesądzać o skuteczności roszczeń. Do czasu wyroku TSUE najważniejsze jest ustalenie, czy i w jakim zakresie informacje o kosztach oraz ryzyku były przedstawione w sposób pełny i zrozumiały. Ocena tych elementów może mieć decydujące znaczenie dla ewentualnych roszczeń o unieważnienie umowy opartej na WIBOR.

Nasza kancelaria prowadzi szerokie spektrum spraw przeciwko bankom – zarówno frankowych, jak i z zakresu sankcji kredytu darmowego oraz związanych z klauzulą zmiennego oprocentowania – m.in. opartych na WIBOR.

Skontaktuj się z nami!